گفتار فردوسی اندر آفرینش آفتاب

زیاقوت سرخ است چرخ کبود   /   نه از باد و آب و نه از گرد و دود

به چندان فروغ و به چندان چراغ  /   بیاراسته چون به نوروز باغ

روان اندرو گوهر دلفروز  /  کزو روشنایی گرفته است روز

که هر بامدادی چو زرین سپر  /  ز مشرق برآرد فروزنده سر

زمین پوشد از نور پیراهنا  /  شود تیره گیتی بدو روشنا

چو از مشرق او سوی خاور کشد  /  ز مشرق شب تیره سربرکشد

نگیرند مر یکدیگر را گذر  /  نباشد ازین یک روش راست تر